Κάποιος είπε ότι...

Για να ανακαλύψεις νέες θάλασσες πρέπει να αποδεχθείς ότι θα χάσεις τη στεριά από τα μάτια σου για αρκετό καιρό...

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ενα παραμύθι για το παρόν με ένα τέλος για το μέλλον.


Μια φορά κι ένα καιρό ζούσαν σε ένα δάσος χιλιάδες μυρμήγκια, τα οποία, όλο το καλοκαίρι, συγκέντρωναν με πολύ κόπο εφόδια για τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα. Από πάνω τους ακουγόταν πάντα το τραγούδι των τζιτζικιών, τα οποία όχι μόνο δε δούλευαν, αλλά αντίθετα, κοιτούσαν με απορία τα μυρμήγκια που μοχθούσαν μέσα στο λιοπύρι. Και ο καιρός περνούσε, μέχρι που μια μέρα άρχισαν τα κρύα. Σιγά σιγά, τα μυρμήγκια αποσύρθηκαν στη φωλιά τους για να απολαύσουν τα αγαθά που με τόσο κόπο είχαν συγκεντρώσει.Τα τζιτζίκια όμως άρχισαν να πεινούν, καθώς δε μπορούσαν να βρουν τροφή μέσα στο κρύο. Τότε, κάποια "έξυπνα" τζιτζίκια έριξαν την ιδέα: "Γιατί δεν πάμε στα μυρμήγκια να ζητήσουμε εφόδια; Θα τους τα επιστρέψουμε με τόκο όταν έρθει το καλοκαίρι." Η ιδέα φάνηκε καλή και άρεσε και στα μυρμήγκια, τα οποία, έχοντας περίσσευμα εφοδίων, σκέφτηκαν ότι η πρόταση των τζιτζικιών θα ήταν επωφελής. Κι έτσι πέρασε ο χειμώνας και ήρθε πάλι το καλοκαίρι... Και τα μυρμήγκια περίμεναν να τους επιστραφούν τα όσα τους είχαν υποσχεθεί τα τζιτζίκια. Μάταια όμως... Δεν είχαν σκεφτεί ότι τα τζιτζίκια ξεσυνήθισαν και τους ήταν πλέον πολύ δύσκολο να δουλέψουν... Και δεν έφτανε αυτό, αλλά όταν ήρθε πάλι ο χειμώνας τα τζιτζίκια ζήτησαν ξανά δανεικά, περισσότερα αυτή τη φορά. Κάποια μέρα, τα μυρμήγκια συνεδρίασαν και αποφάσισαν ότι πρέπει να σταματήσουν να δανείζουν εφόδια στα τζιτζίκια, μιας και δε φαινόταν ότι θα τα πάρουν ποτέ πίσω. Μα όταν ανακοίνωσαν την απόφασή τους, άκουσαν την εξής απρόσμενη απάντηση: "Αν σταματήσετε να μας δανείζετε, εμείς θα πεθάνουμε από την πείνα. Και αν πεθάνουμε, θα πεθάνουν και πολλά από τα πουλιά που μας τρώνε και συνεπώς, θα ξεραθούν και πολλά φυτά τα οποία βασίζουν την αναπαραγωγή τους στα πουλιά αυτά. Και έτσι, θα λιγοστέψουν οι σπόροι που τρώτε, οπότε θα αρχίσετε κι εσείς να πεθαίνετε από την πείνα...". Η απάντηση αυτή προβλημάτισε τα μυρμήγκια, τα οποία άρχισαν να αναζητούν τρόπους απεγκλωβισμού από το φαύλο κύκλο που εμφανίστηκε απειλητικός μπροστά τους. Από την άλλη μεριά, στο στρατόπεδο των τζιτζικιών επικρατούσε μια πανυγηρική ατμόσφαιρα, καθώς όλοι άρχισαν να πιστεύουν ότι με τα δανεικά εφόδια των μυρμηγκιών θα απολαμβάνουν στο εξής μια άνετη και ξεκούραστη ζωή, χωρίς πολλές έγνοιες... Εδωσαν μάλιστα συγχαρητήρια στο τζίτζικα ο οποίος σκέφτηκε αυτό τον τρόπο για να στριμώξει τα μυρμήγκια και τον ανακύρηξαν αρχηγό τους... Ετσι περνούσε ο καιρός, με τα μυρμήγκια να εξακολουθούν να δανείζουν εφόδια στα τζιτζίκια... Μόνο που στη φωλιά τους κάτι είχε πλέον αλλάξει: Μια επιτροπή σοφών μυρμηγκιών είχε δώσει σαφείς οδηγίες, σύμφωνα με τις οποίες ένα μέρος των σπόρων που στοιβάζονταν στη φωλιά ως τροφή, θα έπρεπε στο εξής να θάβεται στο έδαφος έτσι ώστε να φυτρώνει και να δίνει πολλαπλάσιους σπόρους. Με τον τρόπο αυτό, τα μυρμήγκια πέτυχαν κάτι πολύ σημαντικό: Αποσυσχέτισαν το μέλλον τους από εκείνο των τζιτζικιών. Και τον επόμενο χειμώνα, όταν τα τζιτζίκια ήρθαν να ζητήσουν πάλι δανεικά, τα μυρμήγκια τους είπαν: "Δυστυχώς επτωχεύσατε", δείχνοντάς τους τη συγκομιδή από τους σπόρους που είχαν καλλιεργήσει. Τότε τα τζιτζίκια πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να κατηγορούν τα μυρμήγκια, "απειλώντας" ότι θα αναζητήσουν από αλλού δανεικά... Έστειλαν λοιπόν αντιπροσώπους στα μακρινά δάση της Κίνας και της Ρωσίας για να ζητήσουν εφόδια από τα μυρμήγκια που ζούσαν εκεί. Τα νέα όμως είχαν ήδη μαθευτεί και κανένας δεν ήθελε να ρισκάρει δανείζοντας τα τζιτζίκια....Κι έτσι, μια πολύ δύσκολη περίοδος άρχισε γι'αυτά... 

Το παραμύθι αυτό δεν τελειώνει εδώ. Δεν είναι ακόμα γνωστό ποιός έζησε καλά και ποιός καλύτερα, αλλά κυρίως δεν είναι γνωστό το πότε και το πώς θα συμβεί αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιστορία, όπως και τα παραμύθια, δημιουργείται από τους ανθρώπους. Και όπως είχε αναφέρει κάποτε ο Bill Gates, ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να προβλέψουμε το μέλλον είναι να το δημιουργήσουμε. Αρκεί βεβαίως να έχουμε αποφασίσει ποιό μέλλον θέλουμε...