Κάποιος είπε ότι...

Για να ανακαλύψεις νέες θάλασσες πρέπει να αποδεχθείς ότι θα χάσεις τη στεριά από τα μάτια σου για αρκετό καιρό...

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Όχι άλλη ψήφος διαμαρτυρίας...


Πραγματικά, δεν πιστεύω αυτά που βλέπω και ακούω τις τελευταίες ημέρες. Πώς είναι δυνατό να υπάρχουν άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως ηγέτες, οι οποίοι αντί να εμπνέουν το λαό και να του δίνουν ελπίδα, αναλώνονται σε παιχνιδάκια εξουσίας και επιρροής... κι όλα αυτά ενώ η χώρα πελαγοδρομεί... Και μετά τους κάνει εντύπωση η απαξίωση της πολιτικής και η άνοδος ακραίων σχηματισμών... Προσπαθώ να καταλάβω σε τι τελικά διαφέρουμε από άλλους λαούς, τί είναι δηλαδή αυτό που μας κάνει να θεωρούμε το στενό ατομικό όφελος ως ανώτερο του συνολικού. Δεν είναι δυνατό να ψηφίζουμε επιλέγοντας ένα από ΔΕΚΑΔΕΣ κόμματα, τη στιγμή που στις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες τα κόμματα μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι προφανές ότι ο πρωτοφανής κατακερματισμός της πολιτικής σκηνής είναι πρωτίστως απόρροια των φωνών διαμαρτυρίας που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό από πολλούς πολιτικούς χώρους, πολλές από τις οποίες βέβαια υποκρύπτουν τις υστερόβουλες προθέσεις πολιτικών προσώπων που με άκρατο λαικισμό επιθυμούν να κεφαλαιοποιήσουν την οργή και την απόγνωση του εκλογικού σώματος. Λίγους φαίνεται να απασχολεί το ότι η μεγάλη διασπορά των επιλογών των ψηφοφόρων καθιστά τη διακυβέρνηση της χώρας πρακτικά αδύνατη, όπως προκύπτει από τα όσα συμβαίνουν μετά τις εκλογές. Δυστυχώς, στην περίπτωση των κομματικών σχηματισμών, η αρχή του διαίρει και βασίλευε είναι η απόλυτη συνταγή για να βασιλέψει τελικά το χάος. Για το πρόβλημα αυτό φέρουν μεγάλη ευθύνη οι πολιτικοί, οι οποίοι στάθηκαν για μια ακόμη φορά κατώτεροι των περιστάσεων. Αντί να συνεργαστούν για την ανάδειξη και σύνθεση κάθε προοδευτικής και εποικοδομητικής πρωτοβουλίας με απώτερο στόχο τη δημιουργία  σχηματισμών εξουσίας που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες τάσεις του πολιτικού γίγνεσθαι, αναλώθηκαν στη δημιουργία ετερογενών κομματικών θυλάκων και ευκαιριακών πολιτικών σχηματισμών. Στο παραπάνω χαοτικό τοπίο έρχεται να προστεθεί και η ιδιαίτερα αρνητική ψυχολογία του μεγαλύτερου μέρους του εκλογικού σώματος, το οποίο, υπό την πίεση των ισοπεδωτικών μέτρων τα οποία επιβλήθηκαν εις βάρος δικαίων και αδίκων φαίνεται να λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό παρορμητικά, θέτοντας ως πρωτεύον κριτήριο για την επιλογή του την έκφραση της διαμαρτυρίας ή ακόμα και τη διάθεση εκδίκησης.  Έτσι, το ιερό δικαίωμα του εκλέγειν έχασε την πραγματική του υπόσταση και από ύψιστη πράξη ευθύνης η οποία συμβάλλει στη χάραξη της κοινής πορείας ενός λαού προς ένα καλύτερο μέλλον εκφυλίστηκε, ελπίζω προσωρινά, σε ένα μέσο διαμαρτυρίας και εκτόνωσης της οργής. Θέλω να πιστεύω ότι οι φωνές αγανάκτησης, διαμαρτυρίας και οργής κάποια στιγμή θα καταλαγιάσουν, όσο κι αν τροφοδοτούνται από τους δημαγωγούς και τις μετρήσεις τηλεθέασης, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους στο όραμα και στην υπευθυνότητα της επιλογής. Στην περίπτωση που η χώρα πάει σε επαναληπτικές εκλογές, ο καθένας από εμάς θα πρέπει να παραμερίσει το θυμικό του και να επιλέξει αυτόν που θεωρεί καταλληλότερο και όχι αυτόν που χαιδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων ή εκμεταλλεύεται την οργή τους. Μακάρι αυτή η ύψιστη απαίτηση των καιρών να γίνει αντιληπτή και από τους ίδιους τους πολιτικούς, οι οποίοι θα έχουν μια μοναδική ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν το θολό πολιτικό τοπίο, παραμερίζοντας για μια φορά τον εαυτό τους προκειμένου να δώσουν λύσεις για την Ελλάδα. Αυτός είναι άλλωστε και ο ρόλος τους...